Kiedy w moje ręce wpadł
numer tego czasopisma, bardzo się ucieszyłem. Bo oto w rękach miałem
interesujący mini kalejdoskop możliwych refleksji i podejść do świata gier. I
rzeczywiście, kalejdoskop okazał się ciekawy, chwilami nawet pouczający. Nie
chcąc zabierać frajdy z lektury wszystkim zainteresowanym game studies (ale nie
tylko), pozwolę sobie na kilka słów opinii, subiektywnej recenzji, ale też i
kilku wątpliwości.
Przede wszystkim polecam
artykuł Ukryte królestwo: nauka w grach
komputerowych Szymona Piotra Kukulaka, który z grubsza opisuje rodzaje
fizyki (a może fizyk?) w grach. To jedno z ciekawszych zagadnień, poruszanych
ostatnio w świecie gier (choć ciągle nie poświęca mu się tyle miejsca, ile by
wypadało – świadomie piszę to jako humanista). Autor z jednej strony pokazuje
sposób ewolucji prezentacji rzeczywistej fizyki w świecie gier, a z drugiej
zgrabnie pokazuje problemy przed jakimi stoją programiści w dobie współczesnych
gier. Zagadnienia współczesnej optyki, dynamiki i innych dziedzin – przeciętny gracz nie zwraca na nie uwagi, jeśli są dobrze
zrobione. Bo wtedy nie rażą. Ale jeśli coś jest nie tak, to każdy zauważy brak
realizmu. Sam mierzyłem się jakiś czas temu z tym zagadnieniem badając obraz i
funkcję gór w grach cRPG i powiem szczerze: tu jest nad czym pracować.
Zwłaszcza że wyniki badań i analiz (również deskryptywnych) będą służyć również
programistom. Oprócz tego Kukulak z pasją pokazuje, że dzisiejsze gry zawierają
w sobie tytułowe ukryte królestwo, czyli królestwo nauki – często związane z
estetyką cyberpunkową, ale i nie tylko. Implanty, ulepszenia. Mass Effect, Deus Ex – przyznajcie sami, bez nauki te gry nie do końca były by
takie ciekawe.
Kolejny interesujący
punkt to artykuł Piotra Sterczewskiego Znaczące
mechanizmy: interaktywne idee. O idei, przemyconych w grach propagandowych
przesłaniach, a nade wszystko o tym, że gry jako medium to idealne miejsce do
ukrycia ideologii, która świadomie lub nie dla gracza, może na niego wpływać.
Ciekawy zalążek do dalszych badań, choć nieco skromny, bo zaledwie na kilka
stron. Ale to już chyba moje czepialstwo, bo po o ciekawych tematach chciałoby
się więcej i więcej… To samo mogę powiedzieć o rysie biograficznym Nicka
Montforta (autorstwa Mariusza Pisarskiego). Montfort to człowiek, który dla
game studies czy w ogóle popularyzowania nauki w świecie graczy i wiedzy o
grach w świecie naukowców zrobił tak wiele, że każda katedra, która się zajmuje
takimi badaniami mogłaby go spokojnie uhonorować salą lub nawet jakimś
popiersiem. W Polsce nadal jest to jednak postać nieznana, a szkoda. Bo autor
takich książek jak Twisty Little
Passages: An Approach to Interactive Fiction czy Racing the Beam: The Atari Video Game System na uznanie i rozgłos
zasługuje, ale przede wszystkim z jego dokonań mogą i powinni czerpać młodzi
badacze gier (w tym również niżej podpisany).
Poza tym w numerze
znajdziemy jeszcze (ale nie tylko) ciekawy artykuł o e-sporcie jako sposobie na
życie i zarabianie Mateusza Felczaka (polecam zwłaszcza tym, którzy w to nie
wierzą) oraz szalenie ciekawy wywiad z Jesperem Juulem, guru w świecie game
studies. I choć z Norwegiem można się w wielu kwestiach już nie zgadzać (od
jego klasycznej pozycji Half-real: Video Games between Real Rules and Fictional Worlds minęło już trochę lat) czy
polemizować (zwłaszcza w dobie rozwoju dramatu interaktywnego), ale nie da się ukryć,
że jego badania i sposób mówienia o grach wprowadziło game studies i ludologię
na szerokie wody. Sam Juul określa się jako „ludologa (czyt. badacza gier wideo”
), a w wywiadzie pokazuje też inne, mniej naukowe oblicze, a także dzieli się
swoim spostrzeżeniami na temat rynku gier i ich znaczenia jako produktu
dającego zatrudnienie samym graczom.
W numerze specjalnym Ha!Artu znajdziecie jeszcze wiele ciekawych artykułów,
a każdy z nich rzuci nieco inne światło na gry komputerowe i ich historię. I
być może będę nieco subiektywny w tej opinii, ale wydaje mi się, że z całego
numeru bije ogromny sentyment do gier z lat 90-tych, na których wychowali się
autorzy artykułów. Do czasów, kiedy ten przemysł jeszcze nie był spaczony
maksymalną komercjalizacją (choć, nie oszukujmy się, nie zawsze jest ona zła i
w końcu przyniosła nam gry indie). To jedyne, co mnie nieco irytuje, ale z
drugiej strony to rozumiem. Bo badacza gier w dużej mierze określa jego tożsamość
jako gracza. Tu nie do końca da się od tego uciec. Co wcale nie oznacza, że
wszystkie nowe gry są złe.
Z bardziej osobistych
tematów można znaleźć jeszcze ciekawy artykuł o japońskiej grze opowiadającej kalekich dziewczynach. Z mojej osobistej
perspektywy i badaniami nad wizerunkiem kobiet w grach, które prowadzę, jest to
nader interesująca pozycja.
Innymi słowy: polecam, bo
wiele z tych rzeczy jest ciekawych (dla nie badających gier), a dla badających
gry są to rzeczy przydatne i chwilami inspirujące.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz